آقا اجازه!

آقا اجازه! این دو سه خط را خودت بخوان!
قبل از هجوم سرزنش و حرف دیگران

آقا اجازه! پشت به من کرده قلبتان
دیگر نمی دهد به دلم روی خوش نشان!

قصدم گلایه نیست، اجازه! نه به خدا!
اصلا به این نوشته بگویید «داستان»

یاد تو ، مادر ...

عمری گذشت و ...

جز بر فرجش دعا نباید بکنی ...

عاشق که شدی خطا نباید بکنی

حتی به خودت جفا نباید بکنی

حالا که شدی چشم به راه مهدی(عج)

جز بر فرجش دعا نباید بکنی...

مدح حضرت امیرالمومنین علیه السلام- محمد سهرابی

آموخت تا که عطر زشیشه فرار را

آموختم فرار ز یاران به یار را

 دل می کشید ناز من و درد و بار را 

کاموختم کشیدن ناز نگار را

پس می کشم به وزن و قوافی خمار را

***

 گیرم که کرد خواب رفیقان مرا کسل 

گیرم که گشت باده ازین خستگی  خجل

گیرم که رفت پای طرب تا کمر به گل

ناخن به زلف یار رسانم به فتح دل

مطرب اگر کلافه نوازد سه تار را

  ***

باید که تر شود ز لب من شراب خشک

باید رسد به شبنم من آفتاب خشک

دل رنجه شد ز زهد دوات و کتاب خشک 

از عاشقان سلام تر از تو جواب خشک

از ما مکن دریغ لب آبدار را

***

شد پایمال خال و خطت آبروی چشم

از باده شد تهی و پر از خون سبوی چشم

شد صرف نحوه نگهت گفتگوی چشم  

گفتی بسوز در غم من ای بروی چشم

تا می درم لباس بپا کن شرار را

***

بازار حسن داغ نمودی برای که؟   

چون جز تو نیست پس تو شدستی خدای که؟

آخر نویسم این همه عشوه برای که ؟

ما بهتریم جان علی یا ملائکه؟

ما را بچسب نه ملک بال دار را

***

این دستپاچگی زسر اتفاق نیست

هول وصال کم زنهیب فراق نیست

شرح بسیط وصل به بسط و رواق نیست   

اصلا مزار انور تو در عراق نیست

معنی کجا به کار ببندد مزار را

***

با قل هوالله است برابر علی مدد

یا مرتضی است شانه به شانه به یا صمد ؟

هستند مرتضی و خدا هر دو معتمد       

جوشانده ای زنسخهء عیسی ست این سند

گر دم کنند خون دم ذوالفقار را

***

ظهر است بر جهاز شتر آفتاب کن 

خود را ببین به صفحه آب و ثواب کن

این برکه را به عکسی از آن رخ شراب کن

از بین جمع یک دو ذبیح انتخاب کن

پر لاله کن به خون شهیدان بهار را

***

 من لی یَکونُ حَسب یکون لدهر حسب 

با این حساب هرچه که دل خواست کرد کسب

چسبیده است تیغ تو بر منکر نچسب   

از انتهای معرکه بی زین گریزد اسب

دنبال اگر کنی سر میدان سوار را

***

کس نیست این چنین اسد بی بدل که تو 

کس نیست این چنین همه علم و عمل که تو

کس نیست این چنین همه زهر و عسل که تو  

احمد نرفت بر سر دوش تو بلکه تو

رفتی به شان احمد مکی تبار را

***

از خاک کشتگان تو باید سبو دمد

مست است از نیام تو عَمرِ بن عبدود

در عهد تو رطوبت مِی، زد به هر بلد    

خورشید مست کردو دو دور ِ اضافه زد

دادی زبس به دست پیاله مدار را

***

مردان طواف جز سر حیدر نمی کنند 

سجده به غیر خادم قنبر نمی کنند

قومی چو ما مراوده زین در نمی کنند

خورشید و مه ملاحظه ات گر نمی کنند

بر من ببخش گردش لیل و نهار را

***

دانی که من نفس به چه منوال می زنم

چون مرغ نیم کشته پر و بال می زنم

هر شب به طرز وصل تو صد فال می زنم  

بیمم مده ز هجر که تب خال می زنم

با زخم لب چه سان بمکم خال یار را

***

امشب بر آن سرم که جنون را ادب کنم  

برچهره تو صبح و به روی تو شب کنم

لب لب کنان به یاد لبت باز تب کنم

شیرانه سر تصرف ری تا حلب کنم

وز آه خود کشم به بخارا بخار را

***

خونین دلان به سلطنتش بی شمار شد

این سلطه در مکاشفه تاج انار شد

راضی نشد به عرش و به دلها سوار شد 

این گونه شد که حضرت پروردگار شد

سجده کنید حضرت پروردگار را

***

آنکه به خرج خویش مرا دار می زند

تکیه به نخل میثم تمار می زند

تنها نه اینکه جار تو عمار میزند

از بس که مستجار تو را جار می زند

خواندیم مست جار همین مستجار را

***

از من دلیل عشق نپرسید کز سرم

شمشیر می تراود و نشتر ز پیکرم

پیر این چنین خوش است که هستی تو در برم  

فرمود : من دو سال ز ایزد جوان ترام

از غیر او مپرس زمان شکار را

***

از عشق چاره نیست وصال تو نوبتی ست

مردن برای عشق تو حکم حکومتی ست

آتش در آب می نگرم این چه حکمتی ست

رخسار آتشین تو از بسکه غیرتی ست

آیینه آب می کند آیینه دار را

***

زلفت سیاه گشته و شد ختم روزگار  

خرما زلب بگیر و غبار از جبین یار

تا صبح سینه چاک زند مست و بی قرار

خورشید را بگو که شود زرد و داغدار

پس فاتحه بخوان و بدم روزگار را

***

یک دست آفتاب و دو جین ماه می خرم  

یک خرقه از حراجی الله می خرم

صدها قدم غبار از این راه می خرم 

از روی عمد خرقه کوتاه می خرم

باپلک جای خرقه بروبم غبار را

***

یک دست آفتاب و هزاران دوجین بهار

یک دست ماهتاب و بهاران هزار بار

یک دست خرقه انجم پولک برآن مزار  

یک دست جام باده و یک دست زلف یار

وقت است ترکنم به سبو زلف یار را

محمد سهرابی

اذن دخول

نشسته‌ام چو غباری، به شوق اذن دخول

بیا بگو نتــکانند پادری‌ها را

سبک زندگی محمدی

بی‌شک تأسی به سیره و سنت حضرت رسول(ص) براساس آیه‌‌کریمه «و لکم فی رسول‌الله اسوه حسنه» و از جمله آنچه در این مطلب به آن اشاره شده، راهگشای مشکلات و مسائل مبتلا به جامعه مسلمانان خواهد بود.
آنچه در پی می‌آید بیان 100 خصلت از خصوصیات رفتاری پیامبر اکرم(ص) است که بازگوکننده بخشی از سلوک فردی و اجتماعی و سبک زندگی آن حضرت می‌باشد.

1-هنگام راه رفتن با آرامی و وقار راه می رفت 
2-در راه رفتن قدم ها را بر زمین نمی کشید. 
3-نگاهش پیوسته به زیر افتاده و بر زمین دوخته بود. 
4-هرکه را می دید مبادرت به سلام می کرد و کسی در سلام بر او سبقت نگرفت. 
5-وقتی با کسی دست می داد دست خود را زودتر از دست او بیرون نمی کشید. 
6-با مردم چنان معاشرت می کرد که هرکس گمان می کرد عزیزترین فرد نزد آن حضرت است. 
7-هرگاه به کسی می نگریست به روش ارباب دولت با گوشه چشم نظر نمی کرد.