هر درخت مجبور است که مدّتى در زیر خاک ریشه بگیرد و سپس‏ سربرافرازد، وگرنه سطحى است و قرارى نخواهد داشت؛ اجْتُثَّتْ مَنْ فَوْقَ الْارْضِ مَالَها مِنْ قَرارٍ. 

و این ریشه انداختن را درون گرایى گفتن و انگ زدن، نباید دلت را به هم بزند و همچون میمون‏ها تو را به بازى بگیرد.
آنها که بدون ریشه و پایه سر برمى‏آورند، همان درخت کدویى هستند که بر درخت گردو پیچیده بود و در مدتى کوتاه سر بر سر گردو گذاشته بود و آخر سر با باد پاییز جنازه‏اش بر درخت گردو خشکید.
ما نمى‏توانیم به اتهام درون گرایى در سطح بمانیم و با پاى دیگران راه برویم.
آنها که از درون نجوشیده‏اند از بیرون پر خواهند شد.

ضرورت ریشه گرفتن