شعر فاطمی :: همین که نام تو آرند شانه می لرزد

چنانکه دست گدایی شبانه می لرزد

دلم برای تو ای بی نشانه می لرزد

هنوز کوچه به کوچه ،حکایت از مردی ست

که دستِ بسته ی او عاشقانه می لرزد

چه رفته است به دیوار و در که تا امروز

به نام تو در و دیوار خانه می لرزد

پیامک نوشت : وای مادر ...

کوچه های غربت و غم قحطی یک مرد بود

خانه مان در غارت بی غیرتی نامرد بود

دست مادر را گرفتم تا سوی مسجد رویم

ناگهان آتش گرفتم دست مادر سرد بود

هیزم آورده که آتش بزنند این در را ...

شهر آبستن غم هاست، خدا رحم کند ...

شهر این بار چه غوغاست! خدا رحم کند ...

بوی دود است که پیچیده، کجا می سوزد؟

نکند خانه ی مولاست؟! خدا رحم کند ...

همه ی شهر به این سمت سرازیر شده

در میان کوچه دعواست، خدا رحم کند ...

هیزم آورده که آتش بزنند این در را

پشت در حضرت زهراست، خدا رحم کند ...

همه ی جمعند و موافق که علی را ببرند

و علی یکه و تنهاست، خدا رحم کند ...

یکی زیر بغل مولا (ع) رو بگیره ...

این شعرو حتما بخونید ...

---

شب بود و چشم خفتگان در خواب خوش بود

بیدار مردی اشک چشمش آب خوش بود

در بی کسی تنها گلش را داده از دست

نخل و نهال نارسش را داده از دست

در خاک پنهان کرده خونین لاله‌اش را

آزرده جسم یار هجده ساله‌اش را

اشکش به رخ چون انجم از افلاک می‌ریخت

بر پیکر تنها امیدش خاک می‌ریخت

در ظلمت شب بی صدا چون شمع می‌سوخت

تنهای تنهای بی خبر از جمع می‌سوخت

گویی که مرگ یار را باور نمی‌داشت

از خاک قبر همسرش سر بر نمی‌داشت

می‌خواست کم کم گم شود در آسمان ماه

چون عمر یارش عمر شب را دید کوتاه