؟؟ مرگ :: استاد صفائی

آن‏طور زندگى کن که «مرگ»، مزاحم «زندگى» تو نباشد

 و آن‏گونه بمیر، که زندگى ساز باشى!

استاد صفائی -(نامه های بلوغ ص 138)

حالا یعنی چی؟نمی فهمم!!دوستان اگه کسی فهمید تو نظرات بگه حتما

للحق

استاد صفائی : ایمان و عشق خدا

ایمان و عشق خدا در دل مؤمن به کمال نمى‏رسد مگر آن‏جایى که باکش نباشد که چه کسى دنیا را خورد. دلى که از عشق‏هاى دیگر پر است و هزار رنج دارد، از عشق خدا سرشار نمى‏شود. کوزه به اندازه‏اى که از هوا خالى شده از آب پر مى‏شود.  مغرور نباش که در کنار فراتى و در میان آب. کوزه‏ى واژگون در میان آب از آب خالى است. هوایش مانع سرشارى و لبریزى است. باید از هوا خالى شود که آن وقت پر مى‏شود.

علی صفایی حائری- تطهیر با جارى قرآن(2)، ص: 143

ضرورت ریشه گرفتن و کسب بینش قبل از حرکت

هر درخت مجبور است که مدّتى در زیر خاک ریشه بگیرد و سپس‏ سربرافرازد، وگرنه سطحى است و قرارى نخواهد داشت؛ اجْتُثَّتْ مَنْ فَوْقَ الْارْضِ مَالَها مِنْ قَرارٍ. 

و این ریشه انداختن را درون گرایى گفتن و انگ زدن، نباید دلت را به هم بزند و همچون میمون‏ها تو را به بازى بگیرد.
آنها که بدون ریشه و پایه سر برمى‏آورند، همان درخت کدویى هستند که بر درخت گردو پیچیده بود و در مدتى کوتاه سر بر سر گردو گذاشته بود و آخر سر با باد پاییز جنازه‏اش بر درخت گردو خشکید.
ما نمى‏توانیم به اتهام درون گرایى در سطح بمانیم و با پاى دیگران راه برویم.
آنها که از درون نجوشیده‏اند از بیرون پر خواهند شد.

علی صفایی حائری(عین صاد)- صراط، صفحه 24

مشتاق بازی ...

وقتی ما بچه تر بودیم  مشتاق بازی و توپ بودیم در انتظار می نشستیم تا راهمان دهند و قهر می کردیم و دور می شدیم تا نزدیکمان کنند اما همین که هدفی پیدا می کردیم دیگر به توپ ها و بچه ها نگاه نمی کردیم حتی اگر دعوتمان می کردند می خندیدیم و اگر دستمان را می کشیدند نق می زدیم وفرار میکردیم چرا؟

مگر توپ همان توپ نبود و بازی همان بازی محبوب نبود اما ما دیگر آن نبودیم ما هدفی داشتیم و لباسی به تن کرده بودیم و مهمانی میخواستیم برویم...

آه حالا می فهمم چرا خیلی ها  به توپ های بزرگتر و کره های زمین و ماه خورشید هم همان طور نگاه می کنند و توپ بازی نمی کنند و اسیر بازی نمی شوند. اینها کاری دارند و هدفی دارند این است که مشغول نمی شوند و سر گرم نمی شوند.

رشد/استاد صفایی حایری/ص34

---