دعای هفتم : نیایش آن حضرت در کارهای مهم ....

ای آنکه گـرهِ کارهای فرو بسـته به سر انگشت تو گشــوده می‌شود و ای آن که سختـیِ دشـواری‌ها با تو آسـان می‌گردد، و ای آن که راه گـریز به سوی رهـایی و آسـودگی را از تو باید خواست.

سختی‌ها به قدرت تو به نرمی گرایند و به لطـف تو اسباب کارها فراهم آیند و قضا به قدرت تو جربان یافته و اشیاء به اراده‌ی تو موجود شوند
و خواستِ تو را بی آن که بگویی فرمان برند و از آنچه خواستِ تو نیست بی آن که بگویی رو بگردانند.
تویی آن که در کارهای مهـم بخوانندش و در ناگـواری‌ها بدو پناه برند.
هیچ بـلایی از ما برنگردد مگر تو آن بـلا را بگردانی و هیچ انـدوهی بر طرف نشود مگر تو آن را از دل برانی...

دعای بیست و دوم : نیایش آن حضرت در هنگام سختی ...

اللَّهُـــمَّ لَا طَـاقَةَ لِی بِالْجَهْـدِ، وَ لَا صَبْــرَ لِی عَلَى الْبَـلَاءِ، وَ لَا قُــوَّةَ لِی عَلَى الْفَقْــرِ، فَلَا تَحْظُـرْ عَلَیَّ رِزْقِی

وَ لَا تَکِــلْنِی إِلَى خَلْقِــکَ، بَلْ تَفَــرَّدْ بِحَاجَتِی، وَ تَوَلَّ کِفَایَـتِی. وَ انْظُــرْ إِلَیَّ وَ انْظُــرْ لِی فِی جَمِیـعِ أُمُورِی

فَإِنَّکَ إِنْ وَکَلْتَـنِی إِلَى نَفْسِــی عَجَــزْتُ عَنْهَا وَ لَمْ أُقِــمْ مَا فِیهِ مَصْلَحَتُـهَا

وَ إِنْ وَکَلْتَنِی إِلَى خَلْقِــکَ تَجَهَّمُــونِی، وَ إِنْ أَلْجَــأْتَنِی إِلَى قَــرَابَتِی حَرَمُــونِی، وَ إِنْ أَعْطَـوْا أَعْطَـوْا قَلِیــلًا نَکِــداً وَ مَنُّــوا عَلَیَّ طَوِیـلًا، وَ ذَمُّـوا کَثِیــراً

فَبِفَضْــلِکَ، اللَّهُــمَّ، فَأَغْـنِنِی، وَ بِعَظَــمَتِکَ فَانْعَـشْنِی، وَ بِسَعَـتِکَ، فَابْسُــطْ یَدِی، وَ بِمَا عِنْــدَکَ فَاکْفِـنِی

خــدایا مرا طـاقت رنــج نباشد، و بر بــلا شکیبـایی نتوانم، و تاب تحمل درویشی ندارم.

 پس روزی‌ام را از من مگیر و مرا به آفریدگانت وامـگذار. ..تو خود حاجتم را برآور و خود مرا کفایت کن.

به چشم رحمت خود نگاهم کن و در همه‌ی کارها مرا مدد فرما

که اگر مرا به خــود واگذاری، در کار خــود فــرو مانم و به آنچه مصلحت من در آن است نپردازم

و اگر به آفــریدگانت مرا واگذاری، روی بر من ترش کنند

و اگر مرا به نزدیـکانم حوالت دهی، محرومم سازند، و اگر چیزی بخشند اندک و بی‌خیر باشد و بسیار بر من منـت نهند و مرا سرزنش‌ها کنند...

پس خــدایا به فضــل خود مرا توانگر ساز، و به عظــمت خود مرا بلند مرتبه گردان، و به توانـمندی خود مرا گشاده دستی عنایت کن، و با آنچه نزد توست، بی‌نیـازم فرما...

شاید مرا در مجلس علما، نیافته‌ای پس خوارم کرده‌‌ای ....

ابوحمزه ثمالی در دوران امام سجاد(ع) شخصیتی مانند سلمان در زمان پیامبر اکرم(ص) بوده است . در روایتی از امام رضا علیه السلام آمده است که ابوحمزه در دوران خود همانند لقمان حکیم بوده است.  وی فردی مورد اعتماد و امانت دار بود و چهار نفر از امامان شیعه (امام سجاد، امام باقر(ع)، امام صادق(ع) و امام کاظم (ع) ) را ملاقات کرده بود. ابوحمزه ثمالی یکی از اصحاب خاص امام سجاد(ع) بود که با ایشان انس خاصی داشت. دعای شریف امام سجاد(ع) که طولانی‌ترین دعای سحر ماه رمضان است، از طریق ابوحمزه روایت شده و به همین علت «دعای ابوحمزه ثمالی» نام گرفته است.

در بخشی از این دعا، امام سجاد علیه السلام یکی از نتایج خوار شدن انسان را عدم حضور در جلسات علما معرفی می کند و اینگونه عرضه می دارد:

 

لَعَلَّکَ فَقَدْتَنی مِنْ مَجالِسِ الْعُلَمآءِ فَخَذَلْتَنی

شاید مرا در مجلس علما، نیافته‌ای پس خوارم کرده‌‌ای 

برای دریافت پوستر در ابعاد بزرگتر روی آن کلیک کنید

منبع:مشرق نیوز