شکر،ای مادر من قبر شما پنهان است ...

شکر،ای مادر من قبر شما پنهان است

قبر مخفی شده ات ، حکمت جاویدان است

بر سر سفره ی حیدر همه شان سیر شدند

حرمت نان و نمک در روش مردان است

کربلا کینه ی اینان مگراز بین نرفت؟

قبر آتش زدن از بخش کدام ایمان است؟

صبر ما کم شده،خون دلمان می جوشد

صبح نزدیک نشد؟ ماه چرا پنهان است؟

همه چون لشگر عباس فقط منتظریم

تیغ ها تیز و فقط منتظر فرمان است

پسرت مانده ، دعا کن برسد مادر جان

آنکه فرمانده این لشگر عشق است آن است

من نیز دلخوشم به جواب سلام خود ...

مثل کبوتری که به او دانه می‌دهى

از دست‌های خویش به او لانه می‌دهى

یا مثل آن دقیقه سبزی که در قنوت

بالی به پر گشودن پروانه می‌دهى

یا مثل آن کسی که خراب نگاه توست

لحظه به لحظه دستش پیمانه می‌دهى

آری دلم برای شما تنـــــــگ می شود...

وقتی دلــــم برای شما تنگ می شود 

حجم سپید خاطره ام رنگ می شود

افسوس بعد اینهمه شبهای خاطره 

بین من و تو فاصله فرسنگ می شـــود

من حجم بی قرار قفس را شکسته ام 

امشب دوباره نان دلم سنگ می شود

با گریه های هرشب خود خو گرفتـــه ام 

آری دلم برای شما تنـــــــگ می شود...

چگونه اشک نریزم؟

بس است شور تغزّل من خیالی را

پی سراب زدم پرسه در حوالی را

چگونه اشک نریزم؟ چگونه خوش باشم؟

به سینه ام نزدم سنگ بی خیالی را

مشحونم از سعدی ...

مشحونم از سعدی ولی دلخونم از حافظ

لبریز از خیامم و مجنونم از حافظ

با بیدل و فیض و نظامی هم.. دمی دارم

اما برای همدمی ممنونم از حافظ

از صائب و از منزوی هم بهره هایی هست

اما پس از اینکه کمی میخونم از حافظ

من دلبری های کلام ِ قیصر ِ خود را

زیر ِ سر ِ دیوانگی می دونم از حافظ

استغفرالحافظ من الشعر و غزل هایم

حالا تماشایم بکن ... معجونم از حافظ ...   

باید برای دیدن تو انقلاب کرد ...

خاصیت نگاه تو ما را خراب کرد

این آفتاب، غوره یِ ما را شراب کرد

 

آدم که گریه را پدرانه به ارث داد

یادش به خیر باد که کار ِصواب کرد

 

اندازه یِ حساب شده باده می خورد

هر کس که رفت و آمد خود را حساب کرد

 

ترسیدم اینکه یار جوابم کند ولی

دیدم کریم بود و مرا مستجاب کرد

 

روی سپید اوست چراغ هدایتی

پیری که عشقبازی خود در شباب کرد

 

دیگر دلی نمانده که دلبر بخوانمت

هجرانِ روی تو دل ما را مذاب کرد

حساب شد ...

زلفت ز پیچ و تاب فزونش طناب شد

یک حلقه ده که قلب گلوی من آب شد

یک قطره اشک بهر تو بحر طویل گشت

یک ذره از فضیلت تو صد کتاب شد

از آتش تو شِکوه به افلاک ریختم

یک قطره از شکایت من آفتاب شد