من آرزو کردم ...

من آرزو کردم برایت یار باشم
آقا نمیخواهم بدوشت بار باشم

یوسف خریدن نیست در اندازه ی من
اینجا دویدم گرمی بازار باشم

دیگر حرامم باد خواب صبح جمعه
خوب است وقت دیدنت بیدار باشم

کاش ...

ﻛﺎﺵ ﺍﺯ ﻟﻄﻒ ﺷﺒﯽ ﯾﺎﺩ ﺯ ﻣﺎ ﻣﯽ‌ﻛﺮﺩﯼ

ﯾﺎﺩ ﺍﺯ ﻋﺎﺷﻖ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺯ ﭘﺎ ﻣﯽ‌ﻛﺮﺩﯼ

ﻛﺎﺵ ﺑﯿﻤﺎﺭ ﻓﺮﺍﻗﺖ ﻛﻪ ﺯ ﭘﺎ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ 

ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻠﻜﻮﺗﯽ ﺗﻮ ﺩﻭﺍ ﻣﯽ‌ﻛﺮﺩﯼ

ﻛﺎﺵ ﻣﯽ‌ﺁﻣﺪﯼ ﺑﺎ ﯾﻚ ﻧﻈﺮ ﺍﯼ ﻧﺨﻞ ﺍﻣﯿﺪ 

ﮔﺮﻩ ﺍﺯ ﻛﺎﺭ ﻣﻦ ﺯﺍﺭ ﺗﻮ ﻭﺍ ﻣﯽ‌ﻛﺮﺩﯼ

من ..... می ترسم!

من از اشکی که میریزد ز چشم یار میترسم
از آن روزی که اربابم شود بیمار می ترسم

همه ماندیم در جهلی شبیه عهد دقیانوس
من از خوابیدن منجی درون غار می ترسم  !

رها کن صحبت یعقوب و کوری و غم فرزند
من از گرداندن یوسف سر بازار می ترسم

همه گویند این جمعه بیا اما درنگی کن
از اینکه باز عاشورا شود تکرار می ترسم  !

سحر شد آمده خورشید اما آسمان ابریست
من از بی مهری این ابر های تار می ترسم!

تمام عمر خود را نوکر این خاندان خواندم
از آن روزی که این منصب کند انکار می ترسم!

طببیم داده پیغامم بیا دارویت آماده است
از آن شرمی که دارم از رخ عطار می ترسم

ما را نبرده اند اگر کربلا ، جمکران که هست

ما پی نبرده ایم تو را آن  چنان که هست

کاری نکرده ایم به قدر توان که هست

کــاری بــرای آمــدن تو نکــرده ایم

اما برای نذر قدوم تو جان که هست

گر بی قراری دل ما آشکـــار نیست

پیدا ز حال و روز پریشانمان که هست

شایـد هم آمدی، منِ غافل ندیدمت ...

ترسم که شعـــر سنگ مزارم این شود
این هـم جمـال یوسف زهـرا ندید و رفت

از شهر وعده های تو آرام می رود
آن که تو را ندیده و ناکام می رود

دارد ازین سه شنبه و این جمکران سرد
چشم انتظارِ خسته و گمنام می رود

شاید هم آمدی، منِ غافل ندیدمت ...
از حال ـ این دچار به اوهام ـ می رود

هنوزها ...

همیشه بی تو میان هنوزها لنگم

هنوز مثل همیشه...همیشه دلتنگم!

سر عاشق شدنم لطف طبیبانه ی توست ...

چشم آلوده کجا دیدن دلدار کجا ؟

دل سرگشته کجا وصف رخ یار کجا ؟

قصه ی عشق من و زلف تو دیدن دارد

نرگس مست کجا همدمی خار کجا ؟

سر عاشق شدنم لطف طبیبانه ی توست

ور نه عشق تو کجا این دل بیمار کجا ؟

هرکه را تو بپسندی بشود خادم تو

خدمت عشق کجا نوکر سر بار کجا؟

کاش در نافله ات نام مرا هم ببری

که دعای تو کجا عبد گنه کار کجا؟