اللَّهُـــمَّ لَا طَـاقَةَ لِی بِالْجَهْـدِ، وَ لَا صَبْــرَ لِی عَلَى الْبَـلَاءِ، وَ لَا قُــوَّةَ لِی عَلَى الْفَقْــرِ، فَلَا تَحْظُـرْ عَلَیَّ رِزْقِی
وَ لَا تَکِــلْنِی إِلَى خَلْقِــکَ، بَلْ تَفَــرَّدْ بِحَاجَتِی، وَ تَوَلَّ کِفَایَـتِی. وَ انْظُــرْ إِلَیَّ وَ انْظُــرْ لِی فِی جَمِیـعِ أُمُورِی
فَإِنَّکَ إِنْ وَکَلْتَـنِی إِلَى نَفْسِــی عَجَــزْتُ عَنْهَا وَ لَمْ أُقِــمْ مَا فِیهِ مَصْلَحَتُـهَا
وَ إِنْ وَکَلْتَنِی إِلَى خَلْقِــکَ تَجَهَّمُــونِی، وَ إِنْ أَلْجَــأْتَنِی إِلَى قَــرَابَتِی حَرَمُــونِی، وَ إِنْ أَعْطَـوْا أَعْطَـوْا قَلِیــلًا نَکِــداً وَ مَنُّــوا عَلَیَّ طَوِیـلًا، وَ ذَمُّـوا کَثِیــراً
فَبِفَضْــلِکَ، اللَّهُــمَّ، فَأَغْـنِنِی، وَ بِعَظَــمَتِکَ فَانْعَـشْنِی، وَ بِسَعَـتِکَ، فَابْسُــطْ یَدِی، وَ بِمَا عِنْــدَکَ فَاکْفِـنِی
خــدایا مرا طـاقت رنــج نباشد، و بر بــلا شکیبـایی نتوانم، و تاب تحمل درویشی ندارم.
پس روزی‌ام را از من مگیر و مرا به آفریدگانت وامـگذار. ..تو خود حاجتم را برآور و خود مرا کفایت کن.
به چشم رحمت خود نگاهم کن و در همه‌ی کارها مرا مدد فرما
که اگر مرا به خــود واگذاری، در کار خــود فــرو مانم و به آنچه مصلحت من در آن است نپردازم
و اگر به آفــریدگانت مرا واگذاری، روی بر من ترش کنند
و اگر مرا به نزدیـکانم حوالت دهی، محرومم سازند، و اگر چیزی بخشند اندک و بی‌خیر باشد و بسیار بر من منـت نهند و مرا سرزنش‌ها کنند...
پس خــدایا به فضــل خود مرا توانگر ساز، و به عظــمت خود مرا بلند مرتبه گردان، و به توانـمندی خود مرا گشاده دستی عنایت کن، و با آنچه نزد توست، بی‌نیـازم فرما...
