دارو ندار مان دل و دل دادن به توست ...

آقا بیا اگر چه نداریم توشه ای ...

جز جان خویش در ره همدم نمی دهیم

دارو ندار مان دل و دل دادن به توست ...

هرچند وسعمان نرسد کم نمی دهیم

م- شوریده

نماز شکسته ...

این روزها نمازم را شکسته می خوانم

چهار فرسخ دور افتاده ام ار چشمانت... ...

*یا صاحب الزمان ادرکنی*

من نیز دلخوشم به جواب سلام خود ...

مثل کبوتری که به او دانه می‌دهى

از دست‌های خویش به او لانه می‌دهى

یا مثل آن دقیقه سبزی که در قنوت

بالی به پر گشودن پروانه می‌دهى

یا مثل آن کسی که خراب نگاه توست

لحظه به لحظه دستش پیمانه می‌دهى

آری دلم برای شما تنـــــــگ می شود...

وقتی دلــــم برای شما تنگ می شود 

حجم سپید خاطره ام رنگ می شود

افسوس بعد اینهمه شبهای خاطره 

بین من و تو فاصله فرسنگ می شـــود

من حجم بی قرار قفس را شکسته ام 

امشب دوباره نان دلم سنگ می شود

با گریه های هرشب خود خو گرفتـــه ام 

آری دلم برای شما تنـــــــگ می شود...

چگونه اشک نریزم؟

بس است شور تغزّل من خیالی را

پی سراب زدم پرسه در حوالی را

چگونه اشک نریزم؟ چگونه خوش باشم؟

به سینه ام نزدم سنگ بی خیالی را

خدا کند که کسی حالتش چو ما نشود

خدا کند که کسی حالتش چو ما نشود

ز دام خال سیاهش کسی رها نشود

خدا کند که نیفتد کسی ز چشم نگار

به نزد یار چو ما پست و بی بها نشود

جواب ناله ی ما را نمی دهد "دلبر"

خدا کند که کسی تحبس الدعا نشود

باید برای دیدن تو انقلاب کرد ...

خاصیت نگاه تو ما را خراب کرد

این آفتاب، غوره یِ ما را شراب کرد

 

آدم که گریه را پدرانه به ارث داد

یادش به خیر باد که کار ِصواب کرد

 

اندازه یِ حساب شده باده می خورد

هر کس که رفت و آمد خود را حساب کرد

 

ترسیدم اینکه یار جوابم کند ولی

دیدم کریم بود و مرا مستجاب کرد

 

روی سپید اوست چراغ هدایتی

پیری که عشقبازی خود در شباب کرد

 

دیگر دلی نمانده که دلبر بخوانمت

هجرانِ روی تو دل ما را مذاب کرد