شعر فاطمی :: همین که نام تو آرند شانه می لرزد

چنانکه دست گدایی شبانه می لرزد

دلم برای تو ای بی نشانه می لرزد

هنوز کوچه به کوچه ،حکایت از مردی ست

که دستِ بسته ی او عاشقانه می لرزد

چه رفته است به دیوار و در که تا امروز

به نام تو در و دیوار خانه می لرزد

شعر زیبای مهدوی :: ساقی شعر ::

فکرکردم که قلم یار نشد دیدم شد

لحظه فهم تواغاز نفهمیدم شد

ساقی شعرشدی جام شراب اوردی

مثل هربار مراهم به حساب اوردی

درخیابان جنون می روم عابر باشم

یازده صفحه ورق خورد که شاعر باشم

بنویسم به تو ازخون جگربیت به بیت

وتوراگریه کنم وقت سحر بیت به بیت

« یــا فــاطــمــه اشـفــعـی لـنـا عـنـدالـله »

هـر دم بـه ضـریـح بـی نـشـانـت ای مـاه

بـسـتـه سـت دخـیـل قـلـب مـن بـا هـر آه

عـمـری سـت تـپـش هـای دلـم مـی گـویـد :

« یــا فــاطــمــه اشـفــعـی لـنـا عـنـدالـله »

شعر بسیار عالی : به یاد محرم و مقتلش ... ::باتو دلم بهانه ی کرب و بلا گرفت::

شکر خدا که لطفِ تو دست مرا گرفت

مِهرت میان این دلِ ویرانه جا گرفت

 

امروز نه، که روز الست بربکم

باتو دلم بهانه ی کرب و بلا گرفت

 

آواز پر زسوز ِکسی میرسد ز عرش

ماه محرم آمده باید عزا گرفت

 

ما فکر میکنیم هنر کرده ایم، نَه

روضه برای بی کسی تو خدا گرفت

میتوان گفت تو را شیعه اثنی عشری؟

فرض کن حضرت مهدی به تو ظاهر گردد

ظاهرت هست چنانی که خجالت نکشی؟

باطنت هست پسندیده صاحب نظری؟

خانه ات لایق او هست که مهمان گردد؟

لقمه ات در خور او هست که نزدش ببری؟

پول بی شبهه و سالم داری،یک عدد هدیه برایش بخری؟

حاضری گوشی همراه تو را چک بکند؟

اینجا برای از تو نوشتن هوا کم است

امام صادق(ع):ای گروه شیعه! برای ما زینت باشید نه ننگ و عار،با مردم خوش گفتار بوده و از سخنان بیهوده و زشت برحذر باشید.

اینجا برای از تو نوشتن هوا کم است

                                                 دنیا برای از تو نوشتن مرا کم است

اکسیر من ! نه این که مرا شعر تازه نیست

                                                  من از تو می نویسم و این کیمیا کم است

سرشارم از خیال ولی این کفاف نیست

                                                در شعر من حقیقت یک ماجرا کم است

تا این غزل شبیه غزل های من شود

                                                        چیزی شبیه عطر حضور شما کم است

ملال محبت :: استاد شهریار

گاهی گر از ملال محبت برانمت
دوری چنان مکن که به شیون بخوانمت

چون آه من به راه کدورت مرو که اشک
پیک شفاعتی ست که از پی دوانمت

تو گوهر سرشکی و دردانهً صفا
مژگان فشانمت که به دامن نشانمت

سرو بلند من که به دادم نمی رسی
دستم اگر رسید به خدا می رسانمت

پیوند جان جدا شدنی نیست ماه من
تن نیستی که جان دهم و وارهانمت

ماتمسرای عشق به آتش چه می کشی
فردا به خاک سوختگان می کشانمت

دست نوازشی به سر و گوش من بکش
سازی شدم که شور و نوایی بخوانمت

تو ترک آبخورد محبت نمی کنی
این قدر بی حقوق هم ای دل ندانمت

ای غنچه ی گلی که لب از خنده بسته ای
بازآ که چون صبا به دمی بشکافانمت

یک شب به رغم صبح به زندان من بتاب
تا من به رغم شمع سر و جان فشانمت

چوپان دشت عشقم و نای غزل به لب
دارم غزال  چشم سیاه می چرانمت

لبخند کن معاوضه با جان شهریار
تا من به شوق این دهم و آن ستانمت