اینجا برای از تو نوشتن هوا کم است

امام صادق(ع):ای گروه شیعه! برای ما زینت باشید نه ننگ و عار،با مردم خوش گفتار بوده و از سخنان بیهوده و زشت برحذر باشید.

اینجا برای از تو نوشتن هوا کم است

                                                 دنیا برای از تو نوشتن مرا کم است

اکسیر من ! نه این که مرا شعر تازه نیست

                                                  من از تو می نویسم و این کیمیا کم است

سرشارم از خیال ولی این کفاف نیست

                                                در شعر من حقیقت یک ماجرا کم است

تا این غزل شبیه غزل های من شود

                                                        چیزی شبیه عطر حضور شما کم است

ملال محبت :: استاد شهریار

گاهی گر از ملال محبت برانمت
دوری چنان مکن که به شیون بخوانمت

چون آه من به راه کدورت مرو که اشک
پیک شفاعتی ست که از پی دوانمت

تو گوهر سرشکی و دردانهً صفا
مژگان فشانمت که به دامن نشانمت

سرو بلند من که به دادم نمی رسی
دستم اگر رسید به خدا می رسانمت

پیوند جان جدا شدنی نیست ماه من
تن نیستی که جان دهم و وارهانمت

ماتمسرای عشق به آتش چه می کشی
فردا به خاک سوختگان می کشانمت

دست نوازشی به سر و گوش من بکش
سازی شدم که شور و نوایی بخوانمت

تو ترک آبخورد محبت نمی کنی
این قدر بی حقوق هم ای دل ندانمت

ای غنچه ی گلی که لب از خنده بسته ای
بازآ که چون صبا به دمی بشکافانمت

یک شب به رغم صبح به زندان من بتاب
تا من به رغم شمع سر و جان فشانمت

چوپان دشت عشقم و نای غزل به لب
دارم غزال  چشم سیاه می چرانمت

لبخند کن معاوضه با جان شهریار
تا من به شوق این دهم و آن ستانمت

من شاعرم... به لحن قلم حرف می زنم

این نامه چند خط غم هر روزه ی من است

من شاعرم...  به لحن قلم حرف می زنم

کسی که دغدغه وصل یار را دارد ...

کسی که دغدغه وصل یار را دارد 

 همیشه از گنه و معصیت ابا دارد

کسی که وقت اذان گریه می کند چشمش 

 دگر ز دیدن نا محرمان حیا دارد

کسی که می شنود روضه های غربت را 

 برای آمدن منتقم دعا دارد

دوباره مرغ دلم روی بام تنهایی 

 به لب ترانه یا بن الحسن بیا دارد

برای آنکه بیایی به ما سری بزنی 

 دلم توسل بر مادر شما دارد

نگاه ملتمس و ابریم خدا رو شکر 

 به راه مانده و دلشوره تو را دارد

شبیه قلب تو این قلبهای خسته ما 

از داغ فاطمیه تا ابد عزا دارد

مرا به وقت زیارت تو همسفر فرما 

 که با تو رفتن کرب و بلا صفا دارد

نه لب گشایدم از گل ، نه دل کشد به نبید

نه لب گشایدم از گل ، نه دل کشد به نبید 

 چه بی نشاط بهاری که بی رخ تو رسید 

 نشان داغ دل ماست لاله ای که شکفت 

 به سوگواری زلف تو این بنفشه دمید 

 بیا که خک رهت لاله زار خواهد شد 

 ز بس که خون دل از چشم انتظار چکید 

به یاد زلف نگونسار شاهدان چمن 

 ببین در اینه ی جویبار گریه ی بید 

به دور ما که همه خون دل به ساغر هاست 

 ز چشم ساقی غمگین که بوسه خواهد چید ؟

 چه جای من ؟ که درین روزگار بی فریاد 

 ز دست جور تو ناهید بر فلک نالید 

 ازین چراغ توام چشم روشنایی نیست

که کس ز آتش بیداد غیر دود ندید 

 گذشت عمر و به دل عشوه می خریم هنوز 

 که هست در پی شام سیاه صبح سپید 

کراست سایه درین فتنه ها امید امان ؟

 شد آن زمان که دلی بود در امان امید 

 صفای اینه ی خواجه بین کزین دم سرد 

 نشد مکدر و بر آه عاشقان بخشید

هوشنگ ابتهاج