شاید ...

یااباعبدالله
 دادم تو را قسم به چادری که سوخت
شاید دلت بسوزد و یک کربلا دهی

پیش زهرا نگذارید خجالت بکشیم ...

نام ما را ننویسید، بخوانید فقط

سر این سفره گدا را بنشانید فقط

 

آمدم در بزنم، در نزنم می میرم

من اگر در زدم این بار نرانید فقط

 

میهمان منتظر دیدن صاحب خانه ست

چند لحظه بغل سفره بمانید فقط

 

کم کنید از سر من شرّ خودم را، یعنی

فقط از دست گناهم برهانید... فقط

ﺑﯿﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺯﻫﺮﺍ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﯽ ﺑﺨﺸﻨﺪ ...

ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺳﻔﺮﻩ ﯼ ﺷﺐ ﺯﻧﺪﻩ ﺩﺍﺭﻫﺎ ﻭﺍ ﺷﺪ

ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﺩﻟﺪﺍﺭ ، ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﻣﺎ ﺷﺪ

ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﯼ ﺩﺍﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﺗﺴﺒﯿﺤﻢ

ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺩﺳﺖ ﺩﻋﺎﯼ ﻣﻦ ﻭ ﻣﻔﺎﺗﯿﺤﻢ

ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﺎ ﺷﻬﺪﺍ ﺍﻓﺘﺘﺎﺡ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﻢ

ﻭ ﭘﺎﯼ ﺩِﯾﻦ ﺧﺪﺍ ﺑﺎ ﺍﻣﺎﻡ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﻢ

ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﺎﻝ ﮔﺸﺎﯾﻢ ﺩﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﺎﻟﯽ ﺭﺍ

ﻓﺮﺍﺯﻫﺎﯼ ﺍﺑﻮﺣﻤﺰﻩ ﯼ ﺛﻤﺎﻟﯽ ﺭﺍ

ﺑﺒﺎﺭ ﺍﺑﺮ ﺧﻄﺎﭘﻮﺵ ، ﻣﺎﻩ ﺭﺣﻤﺖ ﺷﺪ

ﺑﺒﺨﺶ ﺻﺎﺣﺐِ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺯﺣﻤﺖ ﺷﺪ

... آورده ام | رمضان آمد

یا عَظیمَ المَن! گناه آورده ام

غافرُ التَوب! اشتباه آورده ام

لا تُؤدِّبنی، خودم شرمنده ام

تازه قلبم را به راه آورده ام

عُدّتی فی کُربَتی! دلخسته ام

من جوانیِ تباه آورده ام

عاشقان ...

عاشقان رفته اند سوی او ، بس کن این جستجو
ای دریغ از سفر کو به کو ، با من از او بگو

عاشقان رفته اند در پی معشوق خویش
عابدان سهر نهند در ره معبود خویش

بد به حال کسی که چومن تنها بماند
بی صدا گریه کن گریه کن از بود خویش

دریافت

... به امّید خدا

این چنین بر دلم افتاد ... به امّید خدا ...
... غم نخور ... می رسد امداد به امّید خدا

چه قدَر عقده در این سینه ی ما جمع شده
عقده ها می شود آزاد به امّید خدا 

دل ما که به خدا تنگ شده، منتظریم
تا که از ما بکند یاد به امّید خدا 

با دعای «فرج» و «ندبه» ی او مأنوسیم
کِی اثر می کند «اوراد» به امّید خدا ؟ 

باید از گندم بد بوی گنه دور شوم
تا شوم یار قلمداد به امّید خدا 

گِره از کار گِره خورده ی ما باز شود
فرصتی می شود ایجاد به امّید خدا ...
 
... که به دست پسر فاطمه بوسه بزنیم
یک به یک با همه اولاد به امّید خدا 

آقا ببخش ...

آقا ببخش که کوچه پس کوچه های شهر

از من برای آمدنت، آماده تر شده....