گریه کن تو حضرت زهراست والسلام ...

دارد تمام میشود آقا عزای تو
کم گریه کرده ایم محرم برای تو

شبهای آخر است گدا را حلال کن
این هم بساطِ نوکر ِ بی دست و پای تو

دارد چه زود سفره ی تو جمع می شود
هستم هنوز سائل ِ آب و غذای تو

مارا ببخش گریه ی سیری نکرده ایم
چشمانِ خشکِ ما خجل از این عزای تو

هر روز، روز ِ تو همه جا محضر شما
یعنی که هست هر چه زمین کربلای تو

زیارت نرفته ها . . .

 می گویم از کنار زیارت نرفته ها

بالا گرفته کار زیارت نرفته ها

اشک و نگاه حسرت و تصویر کربلا

این است روزگار زیارت نرفته ها

امسال اربعین همه رفتند ومانده بود

هیات در انحصار زیارت نرفته ها

انگار بین هیات ماهم نشسته بود

زهرا(س)به انتظار زیارت نرفته ها

پیاده رفتن تا کربلا، برای شما ...

 

تو می روی سفر اما روایتش با ما

روایتِ پر سوز،

پر ز غربتش با ما...

پیاده رفتن تا کربلا، برای شما

و صورتی پر اشک،

آه و حسرتش با ما...

شلوغی حرم  اربعین برای شما

دل و سه کنج اتاق،

اوج خلوتش با ما...

ضریح در بغل و بوسه ها برای شما

زهی نبود سعادت،

ملامتش با ما...

 

سهم چو من پیامک «هستـــم به یادت» است ...

جا مانده ایـــــم و شرح دل ما خجـــــــالت است
زائـــــر شدن پیـــــاده یقیـــنا سعـــــادت است

ویـــزا،بلیــــط، کـــرب و بـــلا مال خـــوب هاست
سهم چو من پیامک «هستـــم به یادت» است

یــــک اربعیـــن غــــــزل، بــــه امیـــــد عنایتـــــی
این بغـــض من اگر چه خودش هم عنـــایت است

چیــــزی بـــــــرای عرضـــــه ندارم مــــرا ببــــخش
یعنی غـــزل ، نشانــــــه ی عـــــرض ارادت است

ما را نبرده اند اگر کربلا ، جمکران که هست

ما پی نبرده ایم تو را آن  چنان که هست

کاری نکرده ایم به قدر توان که هست

کــاری بــرای آمــدن تو نکــرده ایم

اما برای نذر قدوم تو جان که هست

گر بی قراری دل ما آشکـــار نیست

پیدا ز حال و روز پریشانمان که هست

هزار غبطه به حال عجیب بعضی ها ...

خوشا به حالِ دل بی شکیب بعضی ها

هزار غبطه به حال عجیب بعضی ها

نمی رود ز سرِ این پرنده ی قفسی

خیال بال و پر دل‌فریب بعضی ها

قنوت وتر ... سحر ... در جوار «شش گوشه»

طبیب حاذق درد غریب بعضی ها!

نصیب همچو منی؛ مهر تربت و حسرت!

برات کرب و بلا، هی نصیب بعضی ها ... 

نذر حضرت رقیه خاتون :: بوسه ...

در سرم هست فقط طرح مصور بوسه 

در خیالم دهم از دور به دلبر بوسه 

پیش تو سردی این آه دلم را سوزاند 

آتشی در جگرم هست نهان در بوسه 

قاری نیزه نشین روی تو بوسیدن داشت 

میفرستم به لبت بر سر منبر بوسه 

نفسی تازه بده تا که دهان بگشایم 

تا بگویم ز غم خویش پس هر بوسه