شرم دارم که شکایت کنم ازتنهایی....

امامم مهدی (عج) جان:

چو خیالت همه شب مونس شب های من است

شرم دارم که شکایت کنم ازتنهایی....

بانو بگو ...

بانو بگو که حضرت خالق خودش تو را

وقتی که آفرید چه مدت نگاه کرد!؟

احساس میکنم که شدم مبتلای تو ...

اصلا چرا دروغ همین پیش پای تو

گفتم که یک غزل بنویسم برای تو

احساس میکنم که کمی پیرترشدم

احساس میکنم که شدم مبتلای تو

منم آن شاعر ...

منم آن شاعر دلخون که فقط خرج توکرد

غزل و عاطفه و روح هنرمندش را...

شعر شهادت امام هادی علیه السلام

تنها امام سامره تنها چه می کنی؟

در کاروان سرای گداها چه می کنی؟

دارم برای رنگِ تنت گریه میکنم

پایِ نفس نفس زدنت گریه میکنم

باور کنیم حرمت تو مستدام بود؟

یا بردن تو بردنِ با احترام بود؟

باور کنیم شأن تورا رَد نکرده است؟

این بد دهانِ شهر به تو بد نکرده است؟

شکر،ای مادر من قبر شما پنهان است ...

شکر،ای مادر من قبر شما پنهان است

قبر مخفی شده ات ، حکمت جاویدان است

بر سر سفره ی حیدر همه شان سیر شدند

حرمت نان و نمک در روش مردان است

کربلا کینه ی اینان مگراز بین نرفت؟

قبر آتش زدن از بخش کدام ایمان است؟

صبر ما کم شده،خون دلمان می جوشد

صبح نزدیک نشد؟ ماه چرا پنهان است؟

همه چون لشگر عباس فقط منتظریم

تیغ ها تیز و فقط منتظر فرمان است

پسرت مانده ، دعا کن برسد مادر جان

آنکه فرمانده این لشگر عشق است آن است

من نیز دلخوشم به جواب سلام خود ...

مثل کبوتری که به او دانه می‌دهى

از دست‌های خویش به او لانه می‌دهى

یا مثل آن دقیقه سبزی که در قنوت

بالی به پر گشودن پروانه می‌دهى

یا مثل آن کسی که خراب نگاه توست

لحظه به لحظه دستش پیمانه می‌دهى