ذره ...

گدایی در این خانه آبروی من است

به نام توست اگر ذره ای بها دارم ...

مصرعی که حضرت امیر علیه السلام کاملش کرد: به ذرّه گر نظر لطف بوتراب کند ...

فاضل بزرگوار سید جعفر مزارعى روایت کرده : یکى از طلبه هاى حوزه باعظمت نجف از نظر معیشت در تنگنا و دشوارى غیر قابل تحملّى بود . روزى از روى شکایت و فشار روحى کنار ضریح مطهّر حضرت امیرالمؤمنین (علیه السلام)عرضه مى دارد : شما این لوسترهاى قیمتى و قندیل هاى بى بدیل را به چه سبب در حرم خود گذارده اید ، در حالى که من براى اداره امور معیشتم در تنگناى شدیدى هستم ؟!

شب امیرالمؤمنین (علیه السلام) را در خواب مى بیند که آن حضرت به او مى فرماید : اگر مى خواهى در نجف مجاور من باشى اینجا همین نان و ماست و فیجیل و فرش طلبگى است ، و اگر زندگى مادّى قابل توجّهى مى خواهى باید به هندوستان در شهر حیدرآباد دکن به خانه فلان کس مراجعه کنى ، چون حلقه به در زدى و صاحب خانه در را باز کرد به او بگو :

به آسمان رود و کار آفتاب کند .

آیا اجازه می دهی گویم تو را مادر؟

آیا اجازه می دهی گویم تو را مادر؟

من بی بها هستم تو هستی پر بها مادر

از مادری تو علی باور شدیم آری

پرورده ای ما را غلام مرتضی مادر

جان شلمچه سیرتان، آن سرخ پهلویان

قبل از اجل بالین این خسته بیا مادر

روز قیامت که کسی پشت و پناهم نیست

راهی به جنت وا کنم با ذکر یا مادر

ما را اگر قابل بدانی یک سئوالی هست

یک سنگ قبر حتی نداری تو چرا مادر؟

دیر آمدیم و روضه خوان هایت به ما گفتند

خوردی کتک از دست اولاد زنا، مادر

پای زمین افتادن تو در بر حیدر

کوچک بود حتی غم کرب و بلا مادر

خواهیم ز حق تا در رکاب حضرت مهدی

گیریم تقاص زخم بازوی تو را مادر

جواد حیدری

سر عاشق شدنم لطف طبیبانه ی توست ...

چشم آلوده کجا دیدن دلدار کجا ؟

دل سرگشته کجا وصف رخ یار کجا ؟

قصه ی عشق من و زلف تو دیدن دارد

نرگس مست کجا همدمی خار کجا ؟

سر عاشق شدنم لطف طبیبانه ی توست

ور نه عشق تو کجا این دل بیمار کجا ؟

هرکه را تو بپسندی بشود خادم تو

خدمت عشق کجا نوکر سر بار کجا؟

کاش در نافله ات نام مرا هم ببری

که دعای تو کجا عبد گنه کار کجا؟

عـاشـقـی بـود و تـمـام ِ غـصـه اش زهـــــرا (س) بـود…

   بــنــویـسـیـــد گـــــدای ســـــفـــــــــره ی آقـــــــــا بـود

از هــمــان روز ِ ازل زنــدگـــی اش ایــنـــجــــــا بـود…

  زائــــری بـود شـکــســتـــه، از نـگــاهــش شــرمـــی

بـــیــــدلــــی بـود ولــــی کـــنـــج ِ دلـــش دریــــــا بـود…

هـمـه رفــت آمــد او ســـوی شـــبـــســـتــــان ِ حـــــرم

در خـیــابـــان ِ طــبــرســی، کــفــتـــری شــیـــــدا بـود…

در تـمـام ِ شــهـــر نــه، در جــمــلــگـــی ِ کــائــنـــات

هــر ســه ایــــــوان ِ طــلــا را جــنـــتـــی مـبـنـــا بـود…

نـقـطــه ی امـّـیـد ِ او، صـحــن ِ گـهــرشــاد و غــدیــر

وقــــت نـــــقـــــــاره زدن گـــریـــــه ی او بــالــا بـود…

از غــم ِ درد ِ جــدایــی، بــغــض ِ او آخــر گــرفــت

مـــرشــــدی آمــد و مـــوج ِ نــالـــه هــا، بــرپـــا بـود…

 بــنــویـسـیـــد شــــمــــــار ِ درد ِ دل نـــامــــحــــــدود

عـاشـقـی بـود و تـمـام ِ غـصـه اش زهـــــرا (س) بـود…

دعای بیست و دوم : نیایش آن حضرت در هنگام سختی ...

اللَّهُـــمَّ لَا طَـاقَةَ لِی بِالْجَهْـدِ، وَ لَا صَبْــرَ لِی عَلَى الْبَـلَاءِ، وَ لَا قُــوَّةَ لِی عَلَى الْفَقْــرِ، فَلَا تَحْظُـرْ عَلَیَّ رِزْقِی

وَ لَا تَکِــلْنِی إِلَى خَلْقِــکَ، بَلْ تَفَــرَّدْ بِحَاجَتِی، وَ تَوَلَّ کِفَایَـتِی. وَ انْظُــرْ إِلَیَّ وَ انْظُــرْ لِی فِی جَمِیـعِ أُمُورِی

فَإِنَّکَ إِنْ وَکَلْتَـنِی إِلَى نَفْسِــی عَجَــزْتُ عَنْهَا وَ لَمْ أُقِــمْ مَا فِیهِ مَصْلَحَتُـهَا

وَ إِنْ وَکَلْتَنِی إِلَى خَلْقِــکَ تَجَهَّمُــونِی، وَ إِنْ أَلْجَــأْتَنِی إِلَى قَــرَابَتِی حَرَمُــونِی، وَ إِنْ أَعْطَـوْا أَعْطَـوْا قَلِیــلًا نَکِــداً وَ مَنُّــوا عَلَیَّ طَوِیـلًا، وَ ذَمُّـوا کَثِیــراً

فَبِفَضْــلِکَ، اللَّهُــمَّ، فَأَغْـنِنِی، وَ بِعَظَــمَتِکَ فَانْعَـشْنِی، وَ بِسَعَـتِکَ، فَابْسُــطْ یَدِی، وَ بِمَا عِنْــدَکَ فَاکْفِـنِی

خــدایا مرا طـاقت رنــج نباشد، و بر بــلا شکیبـایی نتوانم، و تاب تحمل درویشی ندارم.

 پس روزی‌ام را از من مگیر و مرا به آفریدگانت وامـگذار. ..تو خود حاجتم را برآور و خود مرا کفایت کن.

به چشم رحمت خود نگاهم کن و در همه‌ی کارها مرا مدد فرما

که اگر مرا به خــود واگذاری، در کار خــود فــرو مانم و به آنچه مصلحت من در آن است نپردازم

و اگر به آفــریدگانت مرا واگذاری، روی بر من ترش کنند

و اگر مرا به نزدیـکانم حوالت دهی، محرومم سازند، و اگر چیزی بخشند اندک و بی‌خیر باشد و بسیار بر من منـت نهند و مرا سرزنش‌ها کنند...

پس خــدایا به فضــل خود مرا توانگر ساز، و به عظــمت خود مرا بلند مرتبه گردان، و به توانـمندی خود مرا گشاده دستی عنایت کن، و با آنچه نزد توست، بی‌نیـازم فرما...

دارد جوان سینه زنت پیر می شود ...

دارد زمان آمدنت دیر می شود

دارد جوان سینه زنت پیر می شود

وقتی به نامه عملم خیره می شوی

اشک از دو دیده ی تو سرازیر می شود

کی این دل رمیده ی من هم زُهیروار

در دام چشم های تو تسخیر می شود؟

این کشتی شکسته ی طوفان معصیت

با ذوق دست توست که تعمیر می شود