میتوان گفت تو را شیعه اثنی عشری؟

فرض کن حضرت مهدی به تو ظاهر گردد

ظاهرت هست چنانی که خجالت نکشی؟

باطنت هست پسندیده صاحب نظری؟

خانه ات لایق او هست که مهمان گردد؟

لقمه ات در خور او هست که نزدش ببری؟

پول بی شبهه و سالم داری،یک عدد هدیه برایش بخری؟

حاضری گوشی همراه تو را چک بکند؟

اینجا برای از تو نوشتن هوا کم است

امام صادق(ع):ای گروه شیعه! برای ما زینت باشید نه ننگ و عار،با مردم خوش گفتار بوده و از سخنان بیهوده و زشت برحذر باشید.

اینجا برای از تو نوشتن هوا کم است

                                                 دنیا برای از تو نوشتن مرا کم است

اکسیر من ! نه این که مرا شعر تازه نیست

                                                  من از تو می نویسم و این کیمیا کم است

سرشارم از خیال ولی این کفاف نیست

                                                در شعر من حقیقت یک ماجرا کم است

تا این غزل شبیه غزل های من شود

                                                        چیزی شبیه عطر حضور شما کم است

ملال محبت :: استاد شهریار

گاهی گر از ملال محبت برانمت
دوری چنان مکن که به شیون بخوانمت

چون آه من به راه کدورت مرو که اشک
پیک شفاعتی ست که از پی دوانمت

تو گوهر سرشکی و دردانهً صفا
مژگان فشانمت که به دامن نشانمت

سرو بلند من که به دادم نمی رسی
دستم اگر رسید به خدا می رسانمت

پیوند جان جدا شدنی نیست ماه من
تن نیستی که جان دهم و وارهانمت

ماتمسرای عشق به آتش چه می کشی
فردا به خاک سوختگان می کشانمت

دست نوازشی به سر و گوش من بکش
سازی شدم که شور و نوایی بخوانمت

تو ترک آبخورد محبت نمی کنی
این قدر بی حقوق هم ای دل ندانمت

ای غنچه ی گلی که لب از خنده بسته ای
بازآ که چون صبا به دمی بشکافانمت

یک شب به رغم صبح به زندان من بتاب
تا من به رغم شمع سر و جان فشانمت

چوپان دشت عشقم و نای غزل به لب
دارم غزال  چشم سیاه می چرانمت

لبخند کن معاوضه با جان شهریار
تا من به شوق این دهم و آن ستانمت

من شاعرم... به لحن قلم حرف می زنم

این نامه چند خط غم هر روزه ی من است

من شاعرم...  به لحن قلم حرف می زنم

آقا ببخش که سرم گرم زندگی است ...

وقتی میان نفس و هوس جنگ می شود

قلبم به چشم همزدنی سنگ می شود

آقا ببخش که سرم گرم زندگی است

کمتر دلم برای شما تنگ می شود

چشم آلوده کجا، دیدن دلدار کجا؟

دل سرگشته کجا، وصف رخ یار کجا؟

کاش در نافله ات نام مرا هم ببری

که دعای تو کجا، عبد گنه کار کجا

پیامک نوشت : وای مادر ...

کوچه های غربت و غم قحطی یک مرد بود

خانه مان در غارت بی غیرتی نامرد بود

دست مادر را گرفتم تا سوی مسجد رویم

ناگهان آتش گرفتم دست مادر سرد بود

پیامک نوشت : تغییر ده قضا را ...

در کوی نیک نامان ما را گذر ندادند

گر تو نمی پسندی تغییر ده قضا را.

آقا جان (عج) به جبرم شده ما رو تغییر بده!