گدای فاطمه ...

وقتی گدای فاطمه بودن برای ماست

احساس میکنیم که دو عالم گدای ماست

با گریه بهر فاطمه آدم عزیز است

این گریه خانه نیست که دولت سرای ماست

هر که دارد هوسِ کرب و بلا گریه کند ...

در کنار تو وجودم به خدا نزدیک است

هرکه نزدیک خدا شد به شما نزدیک است

تو خودت حافظ من باش به یغما نروم

دام ابلیس به من در همه جا نزدیک است

اعتقاد دلم این است که در هیئت ها

دست احسان کریمان به گدا نزدیک است

شکوه ای نیست اگر غرق مصیبت شده ام

طالب وصل، همیشه به بلا نزدیک است

تا همین جا به خدا قافیه را باخته ام

مرگ این غم زده بی چون و چرا نزدیک است

دل بیتاب مرا روی گُسل ساخته اند

غافل از یار شوم زلزله ها نزدیک است

هر که دارد هوسِ کرب و بلا گریه کند

گریه کن ها، سفر کرب و بلا نزدیک است

گرچه دور از حرمِ کرب و بلاییم ولی

باز هم شکر، خراسان رضا نزدیک است

آقا به خاطر دل زهرا مرا گرفت ...

دلبر کمند خویش فکند و مرا گرفت

زلفی رسید و مرا دست و پا گرفت

بر زلف او نوشته که یاایهاالعزیز

یعنی مرا برای رضای خداگرفت

هرتار زلف دوست به یک جاست متصل

قلبم جدا گرفت و زبانم جدا گرفت

پرسیده ام ز مادرم او هم خبر نداشت

اصلا رفاقت من و تو از کجا گرفت

من بعد از این به درد خودم گریه میکنم

آقا به خرج خویش برایم دوا گرفت

من غرق گشته ام به دریای معصیت

آقا به خاطر دل زهرا مرا گرفت

در حیرتم چگونه خجالت نمیکشد

هر کس برای خود کفن از کربلا گرفت

غم مخور ...

عاقبت پایان رسد دوران هجران غم مخور
 طلعت یارم شود روزى نمایان غم مخور

 آفتاب روى جانان از افق سر مى کشد
 صحنه آفاق گردد نورباران غم مخور

رشته ای از چادرش ...

روز محشر که بیاید کار دست فاطمه است

مرتضی می ایستد ، زهرا قیامت می کند

رشته ای از چادرش هم دست ما باشد بس است

رشته ای از چادرش ؟!....آری... شفاعت می کند

علی اکبر لطیفیان

ذره ...

گدایی در این خانه آبروی من است

به نام توست اگر ذره ای بها دارم ...

آیا اجازه می دهی گویم تو را مادر؟

آیا اجازه می دهی گویم تو را مادر؟

من بی بها هستم تو هستی پر بها مادر

از مادری تو علی باور شدیم آری

پرورده ای ما را غلام مرتضی مادر

جان شلمچه سیرتان، آن سرخ پهلویان

قبل از اجل بالین این خسته بیا مادر

روز قیامت که کسی پشت و پناهم نیست

راهی به جنت وا کنم با ذکر یا مادر

ما را اگر قابل بدانی یک سئوالی هست

یک سنگ قبر حتی نداری تو چرا مادر؟

دیر آمدیم و روضه خوان هایت به ما گفتند

خوردی کتک از دست اولاد زنا، مادر

پای زمین افتادن تو در بر حیدر

کوچک بود حتی غم کرب و بلا مادر

خواهیم ز حق تا در رکاب حضرت مهدی

گیریم تقاص زخم بازوی تو را مادر

جواد حیدری